w przedeniu świąt

Człowiek zabiegany, brakuje czasu zupełnie na wszystko. 

W tym wszystkim by przeżyć pomija się takie błahe rzeczy co w późniejszym czasie skutkować może obarczaniem się winą, że jest już za późno na wyrażanie uczyć. Na wyznanie komuś "Kocham Cię, ...".

Los mój tak się potoczył, że od powrotu z zagranicy rozpoczął się okres gonitwy, walki o przetrwanie. Dzień się zaczyna zazwyczaj już o 6.00 i tak w biegu śniadanie, poranna toaleta, o 7.30 wybiegam już na uczelnię, by o 8.00 już być nie spóźnionym i nie szastać na lewo i prawo kwadransem akademickim. Godziny mijają, a ja ślęczę na uczelni i o ile czegoś nowego się tam uczę to spoko, gorzej jak ten czas tracę na to by być tam ot tak sobie, od rana do nocy 18.00/20.00 Gdy dzień kończy się o 15.00 to od 16.00 już pracuję. Upragniony weekend nigdy dla mnie nie nastaje, bo w sobotę lecę do pracy, a niedziela gdzie winno się znaleźć chwilę na rzeczy takie przyziemne spędzam również w pracy. W te dwa dni gdzieś trzeba jeszcze upchać naukę, czasem się uczę..., jakieś zakupy by móc żyć. 

Gdzie w tym wszystkim czas na to by spotkać się ze znajomymi? Niestety po 20.00 zwykle już padam z nóg w dni powszednie, a w weekendy ten czas zwykle jestem w pracy. 

Tak jak czas świątecznych przygotowań rozpoczyna się już lekko na początku grudnia a nawet w końcówce listopada to nie zdołałem poczuć, ani przez chwilę atmosfery świątecznej. Obawiam się, że ten czas właściwie nie nastąpi, bo gdy dni umykają jak szalone, ja siedzę w pracy i liczę godziny, kiedy to będę miał swoje pięć minut, pięć minut trwające 3 dni po czym czar pryśnie i wrócę do gonitwy... Czasem to łza w oku się kręci, z niemocy, z braku czasu i bezsilności.

Tyle bliskich mi osób w około, a ja czuję, że ich zaniedbuję, najgorsze w tym wszystkim jest to, że nigdy nie wiadomo, kiedy jest nasz koniec, kiedy szansa na kontakt zostaje utracona na wieki. 

Z tego powodu najbardziej ubolewam nad tym, że bieg i pośpiech życia odebrał mi prawo bytności w otoczeniu ludzi bliskich mojemu sercu.