tolerancyjny gej - dlaczego kocham ludzi?

Jest takie określenie na ludzi świata, ludzi którzy nie definiują się, że przynależą do danej populacji, miejsca - coś w tym stylu [tu widać moją niewiedzę, ale przecież jestem tylko człowiekiem, zwykłym prostym, mało znaczącym].

Kocham ludzi, kocham ludzi - to nie znaczy, że kocham tylko tych, którzy są podobni fizycznie, mentalnie, etnicznie, religijnie i tak dalej do mnie. Ludzi kocham za ich byt. Tak, za to, że są. Myślę, że gdyby nie siła płynąca z relacji międzyludzkich to bym umarł - nie z powodu choroby, nie z powodu jakiegoś zaburzenia, lecz z braku ludzi. 

Najpiękniejsze są te momenty gdy idę ulicą i widzę ludzi, widzę jak idą lewą i prawą stroną chodnika czy jezdni. Piękni są ludzie stojący i oczekujący na coś albo kogoś. Cudowni są ludzie, którzy się uśmiechają. Najwspanialsi są ludzie, którzy są mili, a wręcz życzliwi. Ale ponadprzeciętni są ludzie, którzy doceniają całokształt człowieka. Ci którzy dostrzegają inną istotę.

Żyjemy w czasach, gdzie geje, osoby takie jak ja, mają niejednokrotnie pod górkę. Obelgi, wyzwiska, złe spojrzenie. Czym, pytam czym sobie na to zasłużyłem/zasłużyliśmy? Tym, że kochamy? Tym, że dostrzegamy drugiego człowieka, który de facto też może nas kochać? - Co Tobie czy komuś innemu w tym przeszkadza? 

Mi nic, kocham ludzi, nie ich część składową. 

Ten wpis poświęcony jest pewnemu bardzo ważnemu wydarzeniu jakiego doświadczyłem. Wydaje

Źródło: time.com

mi się, że jestem bardzo otwartym człowiekiem i toleruję każdego, na starcie przynajmniej go(człowieka) lubię. Od wielu wielu lat moim marzeniem było poznać osobę czarnoskórą [takie określenie chyba figuruje jako te nie obrażające]. To marzenie spełniło się dzisiaj. Pierwszy raz mogłem podać dłoń człowiekowi czarnoskóremu. To uczucie było niesamowite. Ja, po prostu byłem prze-szczęśliwy. Co czułem? Silną pozytywną i niepowtarzalną energię jaką obdarował mnie owy człowiek. Nie są ważne okoliczności jak do tego doszło. Najpiękniejsze jest to, że czułem życzliwość płynącą z serca w moim kierunku. Czułem, że oboje jesteśmy zadowoleni z tego. Dla mnie było to coś nowego - nie mam na myśli nic złego. Wręcz przeciwnie, bardzo bym chciał by grono moich znajomych powiększyło się o właśnie takich ludzi, którzy swą obecnością w moim życiu, razem moglibyśmy dawać światu przykład, że my ludzie się kochamy, że jesteśmy dla siebie stworzeni, nie ma w nas podziału, nie ma zawiści i walki. 

Niejednokrotnie widząc obcokrajowców chciałbym podejść i zapytać jak się czują, jak im się tu gdzie teraz są podoba? Jak postrzegają ludzi takich jak ja, czy ten przechodzień obok nas. Piękne byłoby móc udać się na spacer i zbierać ludzi przyjaźnie nastawionych do każdego innego człowieka. Zupełnie tak jak naiwnie potrafią pójść dzieci.

Ostatnimi czasy spotkałem wystawę zdjęć przedstawiających piękno nieznanych mi dotychczas obszarów. Zdjęcia ludzi, duże przejrzyste wyraźne - wręcz olśniewające - zachwycam się tym, bo moc obrazu, zdjęcia - szczególnie tego, które przedstawia ludzi jest dla mnie bezcenna.