odpooOooczynek

Po kilku dniowej przerwie od pracy, zgiełku miasta i wszystkich spraw jakie się łączą z mieszkaniem na swoim, muszę znów tam wrócić i żyć dalej idąc do przodu.

Będąc te kilka dni u rodziców, gdzie jeszcze zupełnie nie dawno mnie wiele rzeczy denerwowało, wprowadzało w stan złości, dziś wygląda to z deka inaczej. Czasem mam ochotę tu posiedzieć, wrócić do tego stanu sprzed przeprowadzki - było mniej obowiązków, mniej zmartwień i głowa jakoś wolniejsza. Lecz momentami chcę stąd uciekać, bo jakoś pewnych rzeczy nie sposób mi akceptować, nie potrafię ich zrozumieć. 

Jak stare przysłowie mówi: "Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej". Jaki by on nie był to zawsze dom jest domem i nic tego nie zmieni. Mieszkając na stancji brakuje mi właśnie tej prawdziwej domowej atmosfery, czasem poczucia bliskości drugiej osoby. Rozmowy itp. to już nie to samo co, życie z bliskimi. 

Jadąc tu na ten poniekąd wymarzony, wyczekiwany odpoczynek bo jakby nie było to 4 dni wolnego liczyłem, że uda mi się spotkać z przyjaciółmi, chociaż na chwilę wrócić do tego co było dawniej. Niestety tak się odsunęliśmy od siebie, że nikt nie znalazł dla mnie czasu. Trochę to przykre i smutne, niestety nie mogę tego zmienić. Ja zahamowałem, chciałem spotkać się pogadać i spędzić miło czas, lecz zabrakło chyba tego po drugiej stronie. 

Po ostatnich wydarzeniach, gdy straciłem cenną osobę, patrzę na życie inaczej, nie chcę marnować czasu tylko na obowiązki, bo one ze mną nie pójdą do grobu.. Chcę żyć, chcę być sobą, by ktoś za jakiś czas wspomniał choć przez chwilę, że ktoś taki jak ja był. 

Przez te kilka dni miałem też popracować nad stroną, lecz czasu jakoś na to nie znalazłem. Chyba zeszła ona na drugi plan, są rzeczy ważne i ważniejsze. Życie jest, a my mamy je tylko jedno.