Szczęście - czy gejem jest się szczęśliwym?

Ostatnio było o przyjaźni, dziś napiszę coś o szczęściu*. Czytając jakiś artykuł, może nawet post, albo książkę, nawet już nie pamiętam gdzie to było, zostały postawione pytania, pytania o nasz żywot. Nikt nie wymagał odpowiedzi, a jedynie można było ją samemu sobie udzielić. Zacząłem drążyć temat, bym sam zrozumiał siebie.

Nie rozumiem. Nie potrafię zrozumieć. 

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że samopoczucie spada, ono niszczeje i wcale nie wydaje się być lepsze.

Nie umiem sobie odpowiedzieć na pytanie czy jestem szczęśliwy. Gdy pytają mnie inni, odpowiadam, oczywiście jestem szczęśliwym człowiekiem. Nie jestem. Kłamię ;( Do szczęścia potrzeba mi jeszcze czegoś -. 

:(

Opracowanie własne.

Nie wiem czego:( Mam swoje (co prawda wynajmowane, ale jest) M, mam chłopaka z którym dzielę wspólnie życie, wiedzie nam się nawet, .... dobrze, chyba najlepiej jak napiszę, że się po prostu wiedzie, bez określeń jak. Dobre kontakty z rodziną. Nie brakuje mi jedzenia, mam każdego dnia co zjeść, mam w co się ubrać, nie potrzebuję pożyczać, nie potrzebuję żebrać, nie muszę się martwić, czy 10. dostanę wypłatę, czy starczy mi na bieżące wydatki. Ja to wszystko po prostu mam.

Jednak nie jestem szczęśliwy. 

Prawda jest taka brakuje mi spokoju. Życie które wiodę nie daje mi tego poczucia. A wpływ na to ma otoczenie i uwarunkowania z nim związane. Mój Misiek ♥. 

Chciałbym cholernie nauczyć się być szczęśliwym. Tylko jak? Co zrobić, by ten wewnętrzny smutek zamienić w radość? 

Wiem, że odpowiedź muszę znaleźć w sobie sam, wiem, że nigdzie nie jest ona zapisana, wiem również, że nie ma takiej persony, która mogłaby mi odpowiedzieć na moje pytania, na moje zwątpienia. 

Po prostu czuję się trochę jak ryba, której staw wysycha, a ona tkwi w mule, który nie rokuje na poprawę sytuacji. Możliwe, że ratunkiem jest inny staw wypełniony wodą po brzegi. Choć on również może wyschnąć z czasem i co wtedy?

W tytule zawarte pytanie chyba lepiej pozostawię bez odpowiedzi. Z jednej strony oczywiście zarówno gejem, bi, lesbijką, trans, chrześcijaninem, muzułmaninem, politykiem, zwykłym robotnikiem można być szczęśliwym. Skoro można być szczęśliwym, to równie dobrze można być nieszczęśliwym. 

Ja znalazłem się gdzieś po środku. Nie wiem czy jestem szczęśliwym. Chyba nie. To moje życie jest takie puste, jak puste są dziś ściany w moim domu - przestało tu tętnić życie, tylko dlaczego? Co zrobiliśmy nie tak?

*Sansenoi ostatnio zasugerował, że jego wpisy są czasem rozmową z samym sobą i zdanie innych nie ma tu większego znaczenia. Obawiam się, że sam się jakoś zagubiłem w tym wszystkim i coraz to rzadziej liczę się z opinią innych. Zaś z drugiej strony jest mi ona cholernie ważna. Głupie to co napisałem, ale nie mieszczę się w sobie ;-)

P.S Nie jest też tak, że mówię, byście nie komentowali, nie, wręcz przeciwnie jak zawsze chętnie czytam to co mi napiszecie, jednak jakoś tak gorzej się czuję może stąd ten dziwny ton :( Za co przepraszam Was :)