młodość, a dorosłość

Zawsze po szkoleniu wracam pełen wiary i zmotywowany do dalszej pracy. Lubię ten stan, kiedy mam możliwość porozmawiania z ludźmi po fachu, którym mogę podsunąć swoje pomysły i którzy dzielą się ze mną swoimi pomysłami.

Nie mam jakiegoś doświadczenia wielkiego - właściwie to raczkuję w swojej twierdzy. Lubię tą pracę, ale czasem wymiękam na nieprzychylność ludzi, bo już nawet nie system jest problemem, lecz chciwy, wredny i nieżyczliwy charakter "dobrych ludzi".

Zastanawiam się skąd Ci ludzie się biorą? Dlaczego ludzie są tacy bestialscy?

Wniosek mój taki nasuwający się po kontakcie z tym młodym światem i tym dorosłym jest taki, że im jesteśmy starsi to tym bardziej ograniczeni i zamknięci na innych. Niestety nie potrafimy podchodzić w swoich kontaktach szczerze i otwarcie mówić tego co nam leży na sercu, bądź też o tym o co chcielibyśmy się innych zapytać.
Jak to jest, że jako dziecko możemy szczerze wyrazić swoje zdanie/niezadowolenie, a gdy nastaje ten magiczny dorosły czas, to to wszystko diabli biorą?

Narzucając sobie kajdany wzorców społecznych zmuszamy się do tak ociężałego zachowania jak obchodzenie sedna sprawy, unikanie prostych, jasnych i klarownych odpowiedzi, czy tym bardziej pytań.

Życie dorosłe, 

to tak na prawdę zagadka.

Trudna do rozwikłania.