otwieram oczy

Na początku miałem napisać coś od siebie, tradycyjnie jak kiedyś, ale ...

otwieram oczy
powiew świeżego powietrza
wdziera się szczelinami
ożywam
prędko prędko do szkoły uciekam
mijając ulice pełne ludzi
ja jadę oni idą, uśmiecham się
to dzień to mój czas
moi przyjaciele, moi wrogowie
to dla nich mój koniec mój czas.

Teraz zauważam jak bardzo się męczę, jak męczy mnie udawanie chowanie siebie w sobie. Jak trudne jest bycie szczerym i prawdziwym jednocześnie będąc oszustem, aktorem na ziemskiej scenie.

Przyjaciel ostatnio napisał mi coś takiego: "i nie jestes taki latwy do zrozumienia, trzeba nieco nad Tobą popracować" - jak mogę być łatwym do zrozumienia kiedy trzeba dawać i odbierać życie jednocześnie?

Oszukiwanie społeczeństwa, bo to o nich mowa, stoi na pierwszym miejscu, dopiero potem, jestem ja. Pierwsze liczy się to co uważają o tobie inni, potem dopiero ty/ja.

Chciałbym to zmienić. Zmieniając miejsce zamieszkania zmieniły się realia. Poczułem energię w skrzydłach... odnoszę wrażenie, że nadchodzi ten czasu by zaprzestać "aktorszczyźnie" - nie chcę wiecznie grać.

Moje miasto budzi we mnie odruchy, odczucia, które sprawiają, że chcę żyć otwarcie, bez strachu, bez udawania, kłamania itp. Gdy mam ochotę wyjść na ulicę za rękę z moim facetem to idę, gdy chcę go pocałować to całuję.. Przecież wszędzie rozchodzi się o miłość - "MIŁOŚĆ NIE WYKLUCZA"

Muszę przyznać, że dzięki temu, że widzę poznaję ludzi, ich podejście nabieram odwagi do siebie. Czuję się swobodnie.

I bardzo ciśnie mi się na język, w myślach, gdy ktoś rzuci pytaniem, jesteś homo? - odpowiem mu, a to ty nie wiedziałeś??? Tym sposobem zrzucę maskę na ręce pytającego. Wygram.

Każdy upadek to nauczka, każda porażka to nowe doświadczenie. Dopóki walczysz, jesteś zwycięzca. Nie mogę się poddać.

-

Poprzedni swój wpis zablokowałem, bo uważam, że nie każdy musi to czytać ;-) Kto zdążył przeczytać, ten wie, kto nie trudno.

-

Całuski Kochani!